Όπως τα πλείστα σημαντικά συμβάντα στην Κύπρο, έτσι και ο θάνατος του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, έχει τεθεί στη βάσανο της υπερβολής. Από τους μεν οπαδούς του αποθανόντος, ορισμένα σχόλια αγγίζουν τα όρια της Αγιοποίησής του, από τους δε πολιτικούς αντιπάλους εκφράζεται ένας μάλλον υποκριτικός λόγος “συμπάθειας” και “κολακείας” που προσωπικά με απωθεί.

Δεν θα σχολιάσω καν εκείνους τους λίγους που έσπευσαν να διανθίσουν το γεγονός με σχόλια του τύπου “ψόφο”, “καλά να πάθει” κλπ γιατί ηλίθιοι δυστυχώς πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.

Θεωρώ ότι ο θάνατος του ανθρώπου Δημήτρη Χριστόφια αφορά κυρίως τους οικείους του και κανέναν άλλον. Αυτοί καλούνται πλέον να σηκώσουν το βάρος της απώλειας, αυτοί καλούνται να ζήσουν χωρίς τον σύζυγο, τον πατέρα, τον παππού, τον φίλο κλπ. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε αύριο τη ζωούλα μας, ωσάν να μη συνέβη τίποτε. Έτσι είναι η ζωή, έτσι ήταν ανέκαθεν κι έτσι θα παραμείνει.

Ο πολιτικός Δημήτρης Χριστόφιας, από την άλλη, καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να μην γίνεται αντικείμενο συζήτησης ή κριτικής. Αυτή είναι η μοίρα των πολιτικών, αλλά και των δημοσίων ανθρώπων γενικά. Δυστυχώς γι’ αυτούς, η συζήτηση γύρω από τα έργα και ημέρες τους δεν τερματίζεται με τον βιολογικό τους θάνατο, αλλά συνεχίζεται για δεκαετίες μετά.

Δεν θεωρώ ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας ήταν Άγιος. Όπως δεν θεωρώ ότι ήταν Άγιος ούτε ο Μακάριος, ούτε ο Σπύρος, ούτε ο Τάσσος, ούτε ο Γλαύκος. Ούτε (για να προλάβω κάποιους) θα θεωρώ ότι ο Γιατρός ήταν Άγιος όταν εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Όλοι αυτοί ήταν/είναι πολιτικοί άνδρες, οι οποίοι υπηρέτησαν τον τόπο τους όπως αυτοί θεώρησαν καλύτερα. Τελεία. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Τόσο ο Δημήτρης Χριστόφιας, όσο και οι άλλοι πρώην ΠτΔ, είχαν ασφαλώς και θετική συμβολή, διέπραξαν όμως και πολύ σοβαρά λάθη. Προσωπικά, στήριξα τον Δ. Χριστόφια στο Β’ Γύρο το 2008, θεωρώντας ότι μπορούσε ως αριστερός να φέρει τις προϋποθέσεις για μια καλύτερη κοινωνία. Απογοητεύτηκα στην πορεία. Και ναι βρέθηκα με τους Αγανακτισμένους έξω από το Προεδρικό μετά το Μαρί. Θεωρούσα, αφελώς όπως αποδείχθηκε μετά, ότι ο Κυπραίος άλλαξε νοοτροπία και ότι έμαθε πλέον να σηκώνεται από τον καναπέ και να διαμαρτύρεται.

Κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν τις συνθήκες τότε και άρχισαν σκληρή κριτική. Εκτιμώ ότι ο Δ. Χριστόφιας έφαγε παραπάνω “σκόνη” απ’ όση του αναλογούσε. Η κριτική που δέχθηκε από ένα σημείο και μετά άγγιξε τα όρια της ισοπέδωσης. Φέρει όμως κι ο ίδιος σοβαρές ευθύνες για την πορεία που πήραν τα πράγματα. Θα μπορούσε να έχει μία πολύ καλύτερη υστεροφημία και ένα σαφώς πιο θετικό πρόσημο στη διακυβέρνησή του αν έκανε διαφορετικούς χειρισμούς ΜΕΤΑ το Μαρί. Και θα μπορούσε επίσης να έχει μία πολύ πιο θετική εικόνα αν έκανε σοφότερες επιλογές σε συνεργάτες.

Σε κάθε περίπτωση, όταν ένας ηγέτης “φεύγει” συνήθως τα εγκωμιαστικά σχόλια είναι υπέρ του δέοντος αυξημένα ή και υπερβολικά. Όταν θα κατακαθίσει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της απώλειας και όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει το κεφάλαιο “Δημήτρης Χριστόφιας”, είμαι σίγουρος ότι θα συμπεριλάβει και τα καλά του (που είχε) και τα κακά του (που επίσης είχε). Ούτε Άγιος όμως, ούτε Διάβολος ήταν ο μακαρίτης. Ένας απλός άνθρωπος με αρετές και ελαττώματα, όπως όλοι μας. Καλό ταξίδι..