Είναι κάποιοι γονείς (ευτυχώς λίγοι) οι οποίοι στην προσπάθειά τους να ανεβάσουν την απόδοση των παιδιών τους, αναπόφευκτα μπαίνουν στα χωράφια του προπονητή. Δίνουν οδηγίες στο παιδί τους, σε άλλα παιδιά, στους προπονητές, στους διαιτητές, τσακώνονται με άλλους γονείς και πάει λέγοντας. Ισως στο μπάσκετ να μην είναι τόσο έντονο όσο στο ποδόσφαιρο, όμως υπάρχει και είναι λυπηρό.

Ο καθένας μας έχει το ρόλο του. Ρόλος του γονιού είναι να είναι φυσικά παρών (όσο αυτονόητο κι αν θεωρείται) και απλά να ενθαρρύνει το παιδί του, να το εμψυχώνει, να χειροκροτά την ομάδα, να χειροκροτά και τον αντίπαλο σε μια ωραία προσπάθεια κλπ. Όσο κι αν θεωρεί ο γονιός ότι “ξέρει καλύτερα” επειδή μπορεί να έπαιξε στα νιάτα του κι ο ίδιος, ΔΕΝ είναι δουλειά του να δίνει οδηγίες στο παιδί του στην παρουσία μάλιστα του coach του. Όταν ένα παιδί ακούει ταυτόχρονα 2 οδηγίες (πιθανότατα και αντιφατικές μεταξύ τους), κατά 99% θα μπερδευτεί και θα γίνει το μυαλό του σαλάτα.

Το κείμενο εδώ τα περιγράφει εξαιρετικά.