Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές. Για δεκαετίες ολόκληρες οι μεν αναθεμάτιζαν τους δε και οι δε τους μεν. Ξαφνικά μέσα σε μια μέρα ξεχάστηκαν όλα και μετατράπηκαν αμφότεροι από μίασμα σε πολύτιμους συνεργάτες! Πάνε και οι Γρίβες και οι Μακάριοι, πάνε και οι Λαϊκές Οργανώσεις και τα Εθνικόφρωνα σωματεία, πάνε και τα “ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”, πάνε και τα “ποτέ ξανά αριστερά”, πάνε όλα. Ξαφνικά οι μπλε και κόκκινες σημαίες μπήκαν μαζί στο πλυντήριο κι έχουνε γίνει ροζ, που λέει και το άσμα.

Κατανοητός ο θυμός των μεν, κατανοητός και ο πόθος των δε να πάρουν την εξουσία, αλλά αυτό που έπαθαν αμφότεροι ολική αμνησία προσωπικά με ξεπερνά. Όταν μάλιστα κάποιοι τολμούν να μιλήσουν για ΔΗΣΑΚΕΛ, ενοχλούνται σφόδρα και σκίζουν πανιά! Διερωτώμαι γιατί πάντως.
Επικαλούνται δήθεν συγκλίση απόψεων στο κυπριακό, υποστηρίζουν ότι μόνο αυτοί θέλουν λύση και ότι άπαξ και συνενώσουν δυνάμεις περίπου θα λυθεί το κυπριακό άμεσα. Μα καλά, τόσο γρήγορα ξέχασαν οι μεν τις κατηγορίες των δε για τους χειρισμούς του ΠτΔ; Δεν ήταν το ΑΚΕΛ που κατηγορούσε τον Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ ότι θέλει διχοτόμηση και 2 κράτη μέχρι προχθές; Τώρα ξαφνικά απέκτησαν ταύτιση απόψεων; Δεν ήταν το ΑΚΕΛ που κατακεραύνωνε την πολιτική του ΠτΔ στο εθνικό, αλλά τελικά επέλεξε ως υποψήφιο τον διαπραγματευτή του;

Η δε ισοπέδωση όσων έχουν μια άλλη άποψη για το εθνικό (ότι είναι απορριπτικοί, διχοτομιστές κλπ) είναι τουλάχιστον απαράδεκτη. Προφασίζονται ότι αυτοί είναι υπέρ της λύσης (εννοούν της ΔΔΟ), τη στιγμή που οι Τούρκοι ούτε καν τη συζητούν πλέον! Δεν κατάφεραν να το λύσουν τα τελευταία 15 χρόνια ούτε οι μεν με τον σύντροφο Ταλάτ, ούτε οι δε με τον συμπολίτη Ακκιντζί, αλλά θα το λύσουν τώρα με τον Τατάρ που θέλει 2 κράτη; Δεν το έλυσαν οι ίδιοι που κυβερνούσαν απερίσπαστοι τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά τους φταίνε οι απορριπτικοί;

Μας λένε ότι δεν μπορούν να συνεργαστούν με τα κόμματα του Ενδιάμεσου χώρου κι ότι είναι καιροσκόποι. Καλά, όταν συζητούσαν τόσο οι μεν, όσο και οι δε με τα κόμματα του Ενδιάμεσου χώρου (πριν αυτά αποφασίσουν ποιον θα στηρίξουν) ζητώντας την στήριξη τους ήταν καλοί και αξιόπιστοι δυνητικοί συνεργάτες, τώρα έγιναν τυχοδιώκτες; Όταν οι του Ενδιάμεσου με τις ψήφους τους εξέλεξαν τόσο τον Χριστόφια το 2008, όσο και τον Αναστασιάδη το 2013 ήταν σοβαροί και υπεύθυνοι, τώρα έγιναν ευτελείς και αχταρμάς; Ενώ μία συγκυβέρνηση ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ τι ακριβώς θα ήταν; Για να μην σχολιάσω το πώς μια “αριστερή” κυβέρνηση θα εφαρμόσει κοινωνική πολιτική με ΥπΟικ έναν νεοφιλελεύθερο δικηγόρο, τον οποίον βάφτισαν μάνι-μάνι Υπουργό για να χαϊδέψουν τ’ αυτιά των Συναγερμικών!

Αποκαλούν οι του ΔΗΣΥ τον Χριστοδουλίδη αποστάτη, επειδή κατέβηκε ως υποψήφιος. Και όπως όλοι ξέρουμε ο ΔΗΣΥ δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιβραβεύσει την αποστασία. Θα τον τιμωρήσει παραδειγματικά, όπως τιμώρησε τον Προδρόμου κάνοντας τον Υπουργό Παιδείας; Όπως τιμώρησε τον Συλλούρη κάνοντας τον Πρόεδρο της Βουλής; Ή όπως τιμώρησε τον Ρίκκο κάνοντας τον Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα; Το ότι ας πούμε αν κατέβαζε ο ΔΗΣΥ τον Χριστοδουλίδη ως υποψήφιο πιθανώς να εκλεγόταν κι από την πρώτη Κυριακή δεν θα το σκέφτηκαν μάλλον. Όπως και δεν σκέφτηκαν ότι για να μην θέλει το 1/3 της βάσης τους τον ίδιο Πρόεδρο του κόμματος τους, ίσως να φταίει και κάτι άλλο πέραν του “προδότη”.

Κι από την άλλη, όταν εσείς κύριοι του Ενδιάμεσου αποκαλούσατε την κυβέρνηση του ΔΗΣΥ ως την πιο διεφθαρμένη ever, γιατί έρχεστε τώρα και ζητάτε από το συγκεκριμένο κόμμα τη στήριξή του; Πώς γίνεται να λέτε ότι θα ήταν “τιμή σας να συνεργαστείτε με τον ΔΗΣΥ” κύριε Νικόλα και κύριε Κάρογιαν; Πώς γίνετε να αυτο-αναιρείστε τόσο εύκολα; Κατανοητό ότι θέλετε να μαζέψετε τις ψήφους του ΔΗΣΥ, αλλά κάντε το πιο εύσχημα, όχι τόσο άγαρμπα.

Δεν κάνω τον δικηγόρο κανενός, απλώς κάποια πράγματα στο δικό μου μυαλό είναι τόσο κραυγαλέα ότι στερούνται σοβαρότητας κι ότι είναι άκρως αντιφατικά που βγάζουν μάτι. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω. Το χέρι μου δεν το βάζω στη φωτιά για κανέναν πολιτικό (πλέον). Όμως την κρίσιμη ώρα, οφείλουμε να κάνουμε μία επιλογή. Ο καθένας μας που θα πάει στην κάλπη την Κυριακή, ας κάνει ό,τι θεωρεί καλύτερο. Προσωπικά για μένα το Κυπριακό ήταν, είναι και θα είναι πάντα το Νο 1 κριτήριο για επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και ήταν ανέκαθεν αυτό που με εμπόδιζε να επιλέξω υποψήφιο στο Β’ Γύρο όλες τις προηγούμενες φορές.

Αυτή τη φορά όμως όχι. Πώς το είπε ο αγαπητός κ. Αβέρωφ προχθές; Έχω άποψη, δεν θα ψηφίσω λευκό. Θα ψηφίσω κατά συνείδηση και σίγουρα ΔΕΝ θα ψηφίσω το συνονθύλευμα του #ΝΑΙ που συνασπίστηκε πάλι όπως το 2004. Μας χωρίζει άβυσσος. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Καλή ψήφο…