Κατά τη φετινή καλαθοσφαιρική χρονιά που μας πέρασε, το Χειμερινό Πρωτάθλημα Καλαθόσφαιρας διοργάνωσε για πρώτη φορά και ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα Γυναικών, το οποίο ήταν πιθανότατα και η 1η φορά που διοργανώθηκε στα κυπριακά δεδομένα. Παρά τον σχετικά μικρό αριθμό ομάδων που έλαβαν μέρος σ’ αυτή την πρώτη διοργάνωση (τέσσερις συνολικά), εντούτοις και αυτή η διοργάνωση στέφθηκε με επιτυχία και άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις στις 65 περίπου καλαθοσφαιρίστριες που έλαβαν μέρος.

Αυτό που όμως από την προσωπική μου εμπειρία αποκόμισα από αυτή την 1η διοργάνωση ήταν ότι το γυναικείο ερασιτεχνικό μπάσκετ αξίζει πολύ πιο μεγάλο και πιο δυνατό χειροκρότημα! Παρά το γεγονός ότι το ανδρικό πρωτάθλημα σίγουρα έχει σαφώς μεγαλύτερα μεγέθη σε αριθμό παικτών, ομάδων, αγώνων κλπ, παρότι προσφέρει συνήθως καλύτερο θέαμα (όχι πάντα) και παρότι και ο ίδιος προσωπικά αγωνίζομαι σε αντρική ομάδα, εντούτοις δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ορισμένες πολύ βασικές λεπτομέρειες, οι οποίες συχνά δεν φαίνονται στο γήπεδο!

Όταν μιλάμε για ερασιτεχνικό μπάσκετ (ανεξαρτήτως φύλου), μιλάμε συνήθως για άτομα κάποιας ηλικίας και άνω, η πλειοψηφία μάλιστα με αρκετές επαγγελματικές ή/και οικογενειακές υποχρεώσεις. Για να πάει να αγωνιστεί ή να προπονηθεί ένας ερασιτέχνης καλαθοσφαιριστής ή καλαθοσφαιρίστρια πρέπει υποχρεωτικά να “κλέψει” από τον ελεύθερο του χρόνο, είτε από τη δουλειά, είτε (συνήθως) από την οικογένειά του, δεδομένου ότι τις πλείστες φορές οι αγώνες και οι προπονήσεις γίνονται το βράδυ.

Χωρίς βέβαια να θέλω να διαιωνίζω οποιαδήποτε κοινωνικά στερεότυπα, εντούτοις είναι γεγονός ότι στην Κύπρο, καλώς ή κακώς, συνήθως οι γυναίκες επωμίζονται σαφώς περισσότερες ευθύνες στο σπίτι, στο νοικοκυριό, στα παιδιά και γενικότερα στην οργάνωση της οικογένειας. Κακώς λέω εγώ, αλλά προς το παρόν αυτό ισχύει, αν και τελευταία γίνονται βήματα προόδου από τους άντρες σ’ αυτό το θέμα. Στο θέμα μας όμως. Για να μπορέσει ένας άντρας να πάει να αγωνιστεί ή να προπονηθεί με την ομάδα του, αρκεί να βάλει τα ρούχα και τα παπούτσια του σε μια τσάντα και να πετάξει ένα “γυναίκα, έφυγα“! Αν είναι λίγο ευαισθητοποιημένος, θα μεριμνήσει να βοηθήσει και λίγο με τυχόν δουλειές του σπιτιού ή με τη φροντίδα των παιδιών πριν φύγει. Παρόλ’ αυτά, εύκολα ή δύσκολα, με ή χωρίς μουρμούρα, κάποια στιγμή θα φύγει.

Πάμε στην αντίπερα όχθη τώρα. Μία γυναίκα εργαζόμενη και μητέρα που θέλει να πάει να αγωνιστεί ή να προπονηθεί, πόσες εκκρεμότητες πρέπει να διευθετήσει πριν φύγει από το σπίτι; Θα πρέπει να έχει κανονίσει το φαγητό των παιδιών και του συζύγου, το συγύρισμα του σπιτιού, την προετοιμασία των παιδιών για το σχολείο την επομένη και γενικότερα να μην έχει αφήσει οτιδήποτε άλλο σε εκκρεμότητα μέσα στο σπίτι. Και εννοείται ότι όλα ζορίζουν ακόμη περισσότερο όταν έρχονται οι δύσκολες μέρες του μήνα, κάτι για το οποίο σίγουρα δεν ευθυνόμαστε οι άντρες πλην όμως είναι μία αντικειμενική δυσκολία που εμείς δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Επομένως, το γεγονός ότι 65 τόσες γυναίκες για 4 περίπου μήνες κατάφεραν να προπονούνται συστηματικά και να αγωνίζονται με πάθος σχεδόν κάθε εβδομάδα στους αγώνες των ομάδων τους, κατάφεραν να έχουν σταθερά αρκετό κόσμο στις κερκίδες (σαφώς περισσότερο απ’ ότι στους αγώνες των ανδρών), κατάφεραν να μας προσφέρουν πολύ καλό θέαμα ειδικά στον Μεγάλο Τελικό και γενικότερα κατάφεραν να αποδείξουν (ή μάλλον να επιβεβαιώσουν) ότι και η γυναίκα έχει θέση στα παρκέ και μάλιστα περίοπτη, αξίζει σίγουρα ένα πολύ μεγάλο και δυνατό χειροκρότημα!

Είμαι σίγουρος ότι από την επόμενη σεζόν το ενδιαφέρον για συμμετοχή στο Πρωτάθλημα Γυναικών μας θα είναι πολλαπλάσιο και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό. Το ερασιτεχνικό μπάσκετ γυναικών έχει ήδη κάνει τα πρώτα του βήματα και είναι δεδομένο ότι χρόνο με το χρόνο θα κάνει όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερα. Στο χέρι των καλαθοσφαιριστριών μας είναι πλέον τα βήματα αυτά να γίνουν άλματα!