Υπάρχουν 2 βασικά ζητήματα που προκύπτουν σε σχέση με τους περιβόητους πίνακες του καθηγητή που προκάλεσαν τόσες αντιδράσεις: το ένα είναι η καθ’ αυτή καλλιτεχνική τους οπτική και συμβολισμός και κατά πόσον προσβάλλουν τα “ιερά και τα όσια” και το άλλο είναι η βάναυσα κακοποιημένη ελευθερία της έκφρασης.

Όσον αφορά στο πρώτο μέρος, θεωρώ ότι τα πράγματα είναι σχετικά απλά: το αν σου αρέσουν ή όχι οι συγκεκριμένοι πίνακες είναι καθαρά υποκειμενικό, είναι θέμα γούστου. Για παράδειγμα, σε κάποιον αρέσει ο μουσακάς και σε κάποιον άλλον όχι, αλλά είναι αποδεκτές και οι 2 θέσεις, εφόσον περί ορέξεως ουκ εστί φιλονικία. Ομοίως και στην τέχνη. Κάποιος μπορεί να βρει τα συγκεκριμένα έργα ενδιαφέροντα, κάποιος αδιάφορα και κάποιος προσβλητικά. Όλοι έχουν την οπτική τους.

Προσωπικά, δεν με ενθουσίασαν τα συγκεκριμένα έργα. Αν και δεν έχω καθόλου δεσμούς με την Εκκλησία, τα θεία κλπ, θεωρώ ότι έργα με τον Ιησού γυμνό, Ομονοιάτη, ραλίστα κλπ δεν συνιστούν κάποια ιδιαίτερη εικαστική παρέμβαση που χρήζει επιβράβευσης. Και από καθαρά καλλιτεχνικής τεχνοτροπίας, δεν βρίσκω να εμπεριέχουν κάποια αξιοζήλευτη αισθητική που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, βλέποντας και τα υπόλοιπα έργα (με το Γρίβα, τον Αρχιεπίσκοπο κλπ) προσωπικά με παραπέμπουν περισσότερο σε στρατευμένη πολιτική τέχνη που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι προϊόν ενός διαγωνισμού τέχνης μαθητών γυμνασίου σε κατασκήνωση της ΕΔΟΝ.

Αυτή είναι η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μου άποψη όμως, ως εκεί. Ούτε την αποβολή, ούτε την παραδειγματική τιμωρία του καλλιτέχνη ζητώ, ούτε την επαγγελματική του καταδίκη. Αυτά είναι υστερικές αντιδράσεις από συντηρητικούς κύκλους, που δεν μπορούν εν έτει 2020 ακόμη να αντιληφθούν ότι η τέχνη, όπως και η σάτιρα, ΔΕΝ έχει όρια.

Κι εδώ μπαίνει η δεύτερη παράμετρος του θέματος: η ελευθερία της έκφρασης. Δυστυχώς, στην Κύπρο αυτή η έννοια είναι βάναυσα κακοποιημένη. Ο καθένας παίρνει αυτή την περιβόητη “ελευθερία της έκφρασης” και την προσαρμόζει όπως θέλει, αναλόγως του τι εκφράζει κάποιος.

Στην Κύπρο ισχύει το ότι “θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα να λες την άποψή σου ….αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου”! Οι νυν υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, φωνάζουν και ωρύονται (ορθώς) για την προσπάθεια φίμωσης του καλλιτέχνη, είναι οι ίδιοι που ζητούσαν πριν από λίγα χρόνια την κεφαλή επί πίνακι του #ΠΙΝ για τα δικά του σκίτσα! Έλεγαν τότε ότι παραπέμπει σε υποκίνηση βίας και άλλα γραφικά.

Ποιος θα ξεχάσει τις καταγγελίες που είχαν γίνει τότε στον Φιλελεύθερο, στην επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας κ.α. εναντίον του ΠΙΝ για κάποια σκίτσα του; Τότε δεν ίσχυε η ελευθερία της έκφρασης; Τότε η τέχνη και η σάτιρα είχαν όρια, αλλά σήμερα όχι; Τότε ζητούσαν την άρον-άρον απομάκρυνση του ΠΙΝ από το Φιλελεύθερο, σήμερα γιατί επικρίνουν το ΥΠΠΑΝ που ξεκίνησε έρευνα (κακώς) εναντίον του καλλιτέχνη;

Αν ο ίδιος καλλιτέχνης ζωγράφιζε πχ ένα σκύλο να κατουρά στα πόδια του Ακκιντζί, του Χριστοφια, του Κληρίδη ή δεν ξέρω ποιου αλλού ή αν έδειχνε τους Unite Cyprus Now να παίζουν τουμπερλέκια στη Λήδρας ξεβράκωτοι, οι ίδιοι που υπερασπίζονται σήμερα το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασής του, θα ζητούσαν αναφανδόν να σταλεί στην πυρά ΧΘΕΣ!

Όποτε μας συμφέρει είμαστε θιασώτες της ελευθερίας της έκφρασης, φτάνει όμως να μην θίγονται τα δικά μας πιστεύω; Δεν πάει έτσι. Είτε Je suis Charlie για ΟΛΟΥΣ, είτε απλά Je suis hypocrite!