Ως σύζυγος εκπαιδευτικού εδώ και 16 χρόνια, θα ήθελα να πω δυο λόγια τόσο προς το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας, όσο όμως και προς τις εκπαιδευτικές οργανώσεις σε σχέση με το επίμαχο θέμα που προέκυψε τις τελευταίες μέρες με τη χορηγία των €200:

1) Οι εκπαιδευτικοί (τουλάχιστον της Δημοτικής, που ξέρω σίγουρα) ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ δίνουν από την τσέπη τους ένα αξιοσέβαστο πόσο για να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, επειδή προφανώς το ΥΠΠΑΝ δεν τους παρέχει όλα τα απαραίτητα εφόδια. Το ποσό αυτό ποικίλει βέβαια, αναλόγως του κάθε εκπαιδευτικού, πλην όμως παραμένει αξιοσέβαστο. Και αφορά σε αγορά κυρίως αναλωσίμων και ειδών πρώτης ανάγκης απολύτως απαραίτητων για τη δουλειά τους. Και δεν αναφέρομαι σε αγορά ηλεκτρονικού εξοπλισμού, εκείνη ήταν καθαρά θέμα του κάθε εκπαιδευτικού ξεχωριστά. Μιλώ για πιο απλά υλικά, όπως χαρτί, μελάνια, γραφική ύλη, υλικά τέχνης, φωτοτυπίες, πλαστικοποιήσεις, στολισμός αίθουσας κλπ κλπ. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν, πολύ προτού εμφανιστούν οι πανδημίες, η τηλεκπαίδευση κλπ. Και θα συνεχίσει να συμβαίνει και στη μετά Covid εποχή. Γι’ αυτά τα έξοδα, οι εκπαιδευτικοί ουδέποτε ζήτησαν οποιαδήποτε επιχορήγηση και το Υπουργείο φυσικά ουδέποτε μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί να τους παρέχει τα απαραίτητα για να αποφεύγονται όλα αυτά τα έξοδα.

2) Το Υπουργείο, πολύ πολιτικά σκεπτόμενο, έριξε μία βόμβα δήθεν στήριξης των εκπαιδευτικών με επιχορήγησή τους με €200 για αγορά υπολογιστή. Με τον τρόπο αυτό έριξε ουσιαστικά το βάρος των δικών του ευθυνών στους ώμους των εκπαιδευτικών, παρουσιάζοντάς τους στην κοινή γνώμη ως περίπου επαίτες ή εκμεταλλευτές της κατάστασης. Πολύ ορθά, η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αντέδρασε, υποδεικνύοντας στο Υπουργείο ότι δεν θέλουν καμία χορηγία, αλλά αντιθέτως θέλουν να εξοπλιστούν σωστά τα σχολεία, ως όφειλε το Υπουργείο να είχε πράξει μήνες τώρα.

3) Όπως έχει διαφανεί από τις δηλώσεις εκπροσώπων των εκπαιδευτικών οργανώσεων (ΠΟΕΔ, ΟΕΛΜΕΚ, ΟΛΤΕΚ), αυτές ήταν ενήμερες για τη συγκεκριμένη πρόταση του Υπουργείου και μάλιστα φαίνεται να ήταν δικό τους αίτημα! Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εκπαιδευτικές οργανώσεις ή κάποιες από αυτές τουλάχιστον εκφράζουν θέσεις που ΔΕΝ απηχούν στην πραγματική βούληση των μελών τους. Σε μια εποχή που μία πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού βλέπει τα εισοδήματά του είτε να μειώνονται είτε και να εκμηδενίζονται λόγω της πανδημίας, σε μια εποχή που σωρεία μαθητών στερούνται πρόσβασης στην τηλεκπαίδευση λόγω έλλειψης συσκευών ή/και διαδικτύου στο σπίτι, είναι τουλάχιστον προκλητικό οι οργανώσεις των εκπαιδευτικών να ζητούν χορηγία €200 για αγορά laptop! Κανένας εκπαιδευτικός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα έθετε αυτό ως πρώτη προτεραιότητα στην παρούσα φάση!

Το πιο τραγικό για μένα είναι η αντίδραση των εκπαιδευτικών οργανώσεων ΜΕΤΑ που βγήκε το θέμα στο φως της επικαιρότητας. “Μα εμείς δεν ξέραμε, μα να το δούμε, μα θα το συζητήσουμε, μα να δούμε τις λεπτομέρειες της πρότασης κλπ κλπ”. Στη δική μου αντίληψη, ΜΙΑ μόνο θα έπρεπε να είναι η απάντηση των εκπαιδευτικών οργανώσεων προς το Υπουργείο: “Όχι ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε. Πάρτε τα λεφτά που θα μας δίνατε και αξιοποιήστε τα αγοράζοντας συσκευές για τα παιδιά που έχουν ανάγκη ή αναβαθμίστε το ίντερνετ στα σχολεία που με το παραμικρό πέφτει”. Καθαρές κουβέντες! Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…